Οριστική θεραπευτική λύση στη Νόσο Graves

Ο υπερθυρεοειδισμός είναι μία κατάσταση, κατά την οποία υπάρχει ανεξέλεγκτη παραγωγή ορμονών από τον θυρεοειδή αδένα και στην πιο συχνή μορφή της, ονομάζεται τοξική βρογχοκήλη ή νόσος Graves. Πρόκειται για μία θυρεοειδοπάθεια εξαιτίας διαταραχής του ανοσοποιητικού συστήματος, πολύ πιο συχνή στις γυναίκες, που εντάσσεται στην κατηγορία των ψυχοσωματικών παθήσεων.

Τα άτομα με υπερθυρεοειδισμό συνήθως παρουσιάζουν ευερεθιστότητα, υπερκινητικότητα, νευρικότητα και ευσυγκινησία. Είναι ασταθή συναισθηματικά, παθαίνουν κρίσεις πανικού και ξεσπούν εύκολα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Μπορεί να συνυπάρχει ελάττωση ικανότητας μνήμης και συγκέντρωσης, διαταραχές του ύπνου καθώς και της σεξουαλικής ζωής. Παραπονούνται συχνά για ταχυπαλμίες, αρρυθμίες, δυσφορία και μία διαρκή συναισθηματική υπερένταση. Μπορεί να εκδηλωθεί κατάθλιψη, υπομανία και αίσθηση μόνιμης σωματικής κόπωσης. Μία χαρακτηριστική κλινική εκδήλωση είναι ο εξόφθαλμος, το γνωστό «λάμπον βλέμμα» με τα προεξέχοντα μάτια.

Οι έντονες ψυχικές εκδηλώσεις της νόσου, που κυμαίνονται από την ήπια κατάθλιψη και το άγχος, έως και την απροκάλυπτη ψύχωση, στο χρονικό οδοιπορικό της ανθρωπότητας, οδήγησαν πολλούς ανθρώπους άδικα, σε ισόβιους εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία, για κάτι που σήμερα εύκολα θεραπεύεται.

Στην ιστορική της διαδρομή, η νόσος πρωτοπεριγράφηκε το 1835, από τον ιρλανδό χειρουργό Robert James Graves (1796-1853) και ακολούθως επιβεβαιώθηκε από τον γερμανό ιατρό Carl Adolph von Basedow (1799-1854), παίρνοντας προς τιμήν τους την ονομασία «νόσος Graves-Basedow». Η πρώτη αναφερόμενη χειρουργική προσπάθεια αντιμετώπισης της νόσου πραγματοποιήθηκε το 1884 από τον R.L.Ueber, η πρώτη θεραπεία με ραδιενεργό Ιώδιο διενεργήθηκε το 1941 από τον Saul Hertz, στη Βοστώνη, ενώ η πρώτη φαρμακευτική θεραπεία με θειουρακίλη, ανακοινώθηκε το 1943, από τον E.B.Astwood, επίσης στη Βοστώνη.

Στις μέρες μας, οι θεραπευτικές επιλογές της νόσου παραμένουν τρεις: τα φάρμακα, η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου και η χειρουργική επέμβαση. Τα αντιθυρεοειδικά φάρμακα παρέχουν παροδική ύφεση, που δυστυχώς συχνά ακολουθεί και πάλι υποτροπή, η δε χρήση τους επί μακρόν σχετίζεται με βλαπτική δράση στο συκώτι, τα κύτταρα του αίματος καθώς και έντονες αλλεργικές αντιδράσεις. Η χορήγηση ραδιενεργού υλικού στον οργανισμό επίσης, συνδέεται με κάποια άλλα μειονεκτήματα, μεταξύ άλλων την ανάγκη λήψης ραδιενέργειας από τον ασθενή.

Η καθημερινή κλινική πράξη, μας φέρνει συχνά αντιμέτωπους με “ταλαιπωρημένους” ασθενείς, οι οποίοι βιώνουν επί μακρόν τις άσχημες ψυχοσωματικές εκδηλώσεις της νόσου, χωρίς να έχουν δώσει οριστική λύση στο πρόβλημά τους. Λόγω της αγνώστου αιτιολογίας αυτοάνοσης φύσης της νόσου και παρά την προσπάθεια συντηρητικής θεραπείας, πολύ συχνά συμβαίνουν εξάρσεις και υφέσεις των συμπτωμάτων και υποτροπές της νόσου. Επομένως, η θυρεοειδεκτομή, η αφαίρεση δηλαδή του πάσχοντος αδένα, παρέχει μία ασφαλή και μόνιμη θεραπευτική λύση.

Σήμερα, η εξειδίκευση της Χειρουργικής Ενδοκρινών Αδένων, μπορεί να προσφέρει στον ασθενή μία αποτελεσματική λύση στη νόσο Graves-Basedow. Στο πιστοποιημένο Κέντρο Αριστείας Χειρουργικής Θυρεοειδούς, της Ευρωκλινικής Αθηνών, πραγματοποιούμε με επιτυχία πολλές εκατοντάδες επεμβάσεις θυρεοειδούς το έτος, σε πάσχοντες από ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και γειτονικές χώρες.

Η χρήση σύγχρονων τεχνολογικών συσκευών και εργαλείων, στο περιβάλλον χειρουργείου, ανεβάζει σημαντικά το επίπεδο ασφάλειας της επέμβασης για τον ασθενή. Το ηλεκτρονικό σύστημα νευροδιέγερσης, οι ραδιοσυχνότητες, το βιντεολαρυγγοσκόπιο και ειδικό σετ εργαλείων μικροχειρουργικής, προσφέρουν ένα πρακτικά αναίμακτο χειρουργείο, με προστασία των φωνητικών χορδών και ριζικό καθαρισμό, με μία μικροεπεμβατική προσέγγιση.

Άμεσα μετεγχειρητικά, ο ασθενής ομιλεί, σιτίζεται, κινείται ελεύθερα από την πρώτη κιόλας ημέρα και επανέρχεται συντομότατα στην καθημερινή του δραστηριότητα. Δε νιώθει πόνο και δεν έχει ράμματα προς αφαίρεση, λόγω αποκατάστασης με πλαστική τεχνική. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η πραγματικά εντυπωσιακή αλλαγή που μας περιγράφει ο ίδιος ο ασθενής και το περιβάλλον του, στον χώρο της ψυχικής σφαίρας. Είναι αξιοσημείωτη η βελτίωση στη διάθεση, η ηρεμία και συναισθηματική σταθερότητα και η συνολική αποκατάσταση και ισορροπία της υγείας του, λίγες μόλις εβδομάδες μετά.

Συνεπώς, η ορμονική δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα, ως υπερθυρεοειδισμός, είναι μία ιδιαίτερη ψυχοσωματική κατάσταση, που εμποδίζει την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού. Πριν αναζητήσει κανείς τη βοήθεια της ψυχανάλυσης και της ψυχοθεραπείας, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει επιτυχώς τη βλάβη του θυρεοειδούς αδένα, με σύγχρονες θεραπευτικές πρακτικές σε εξειδικευμένα κέντρα.