Διεγχειρητική Παραθορμόνη
Διεγχειρητική Παραθορμόνη
Η νόσος του υπερπαραθυρεοειδισμού, είναι μία ιδιαίτερα βλαπτική κατάσταση για τον ανθρώπινο οργανισμό. Η αυξημένη (έστω και λίγο) Παραθορμόνη στον ασθενή είναι, συνήθως, αποτέλεσμα υπερλειτουργίας ενός ή περισσότερων παραθυρεοειδών αδένων. Ο θεραπευτικός στόχος είναι η απομάκρυνση του/των πάσχοντος/πασχόντων αδένα/νων.
Όμως, στις επεμβάσεις παραθυρεοειδεκτομής, δεν αρκεί να αφαιρεθεί ένα «κάτι». Αυτό το «κάτι» πρέπει, να αποδειχθεί τελικά, ότι ήταν ΑΥΤΟ που προκαλούσε την αύξηση της παραθορμόνης.
Η Παραθυρεοειδεκτομή είναι ένα άκρως εξειδικευμένο χειρουργείο, που έχει συχνά πολλές ‘παγίδες’ για τον εκτελούντα την επέμβαση. Η πτώση της παραθορμόνης, είναι το επιθυμητό στοιχείο, που θα επιβεβαιώσει την επιτυχία μίας επέμβασης.
Σύμφωνα με την εφαρμογή της μεθόδου της Διεγχειρητικής μέτρησης Παραθορμόνης, η μέτρηση των επιπέδων της ορμόνης, σε διάφορα στάδια του χειρουργείου, προσφέρει στον Χειρουργό σημαντικές πληροφορίες, για την ολοκλήρωση μίας επιτυχούς επέμβασης.
Ο Δρ Καρβούνης είναι από τους πρωτοπόρους στην Ελλάδα, που εισήγαγε τη χρήση διεγχειρητικής μέτρησης παραθορμόνης, στην Ενδοκρινική Χειρουργική, με πολυετή εμπειρία, διεγχειρητική παραθορμόνη. Έχοντας μεγάλη εμπειρία χρήσης της στο Cromwell και Hammersmith Hospital, του Λονδίνου, παρουσίασε τη δουλειά του, με ένα πρωτοπόρο για την εποχή του ιατρικό άρθρο, το έτος 2004, στο επίσημο επιστημονικό περιοδικό της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας. Σήμερα, εφαρμόζει τη μέθοδο, σε ΟΛΕΣ του τις επεμβάσεις παραθυρεοειδεκτομής.
Είναι απαραίτητο να επισημανθεί, ότι η ανατομική θέση του πάσχοντος παραθυρεοειδούς μπορεί, σε ευρεία κλίμακα, να ποικίλει. Αυτό σημαίνει, ότι μπορεί να μην εντοπίζεται στην αναμενόμενη συνήθη θέση, αλλά σε έκτοπη ανατομική θέση (χαμηλά στο θώρακα, εντός του θυρεοειδούς, πλάγια δίπλα στην καρωτίδα, κλπ). Άλλωστε, η μορφολογία και εικόνα που έχει ένας παραθυρεοειδής αδένας, στο χειρουργικό πεδίο, ομοιάζει (και συχνά ‘εξαπατά’) με εκείνη φυσιολογικού τμήματος λίπους ή φυσιολογικού λεμφαδένα.
Ο ασθενής, για τον υπερπαραθυρεοειδισμό του, πρέπει να δώσει λύση με ΜΙΑ και ΣΩΣΤΗ επέμβαση, χωρίς την ανάγκη επανεγχειρήσεων.
Για την καλύτερη δυνατή επίτευξη αυτού του στόχου, χρειάζονται ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ: Ι) η βοήθεια που προσφέρει η μέθοδος διεγχειρητικής μέτρησης παραθορμόνης, ΚΑΙ ΙΙ) ο έμπειρος εξειδικευμένος χειρουργός, που, από τη μία, να δύναται να αντιληφθεί τις ανατομικές ιδιαιτερότητες-‘παγίδες’ και να καταφέρει να εντοπίσει τον πάσχοντα αδένα (-νες), από την άλλη, να ξέρει καλά να ερμηνεύσει, τις ποικίλες (και ενίοτε, αμφιλεγόμενες) απαντήσεις για τα επίπεδα παραθορμόνης, που κάθε φορά του δίνει η μέθοδος.